Op naar de gletsjers

Vandaag dus weer vliegen. Volgens de hotelmevrouw was het 40 min rijden naar het vliegveld. We moesten om 9.00 uur de auto inleveren, dus een rekensommetje is zo gemaakt. Nu bleek het maar 20 min. rijden te zijn dus we stonden ruim op tijd op het vliegveld. Alles was uitgestorven, de nachtverlichting was nog aan. Er zaten een paar toeristen op een bankje te wachten. Raar. Geen mannetje van verhuur te zien. Dus maar wachten, heel voorzichtig kwamen er mensen binnendruppelen. De koffers ingecheckt. Nog steeds geen mannetje, om 10.20 kwam hij binnen gelopen, of het de gewoonste zaak van de wereld was. Vlucht had wat vertraging. Dus gewoon maar weer wachten. Ze zijn hier in Argentinië, naast stempelen, ook dol op uniformen. Bij de bagagecheck stonden 4 politiemensen op een rijtje, als een cordon. Bij mij begint dat ding altijd te piepen, vanwege heupen. Dus ik ga gelijk maar met gespreide armen naar zo'n mevrouw. Dat geeft verbaasde blikken.
In de middag kwamen we inEl Calafate aan. Een leeg, kaal, glooiend landschap. Als je van boven naar Calafate keek, was het net of iemand willekeurig huisjes rondgestrooid had. Leek niet op een stad.
We beginnen ons al helemaal aan het Argentijnse ritme aan te passen. Dat betekent 's middags na 14.00 uur lunchen. Rene had wel zin in wat schapenvlees, corderos op zijn Spaans. Ik had ook iets lekkers van de kaart, zalmsalade en gegrilde kaas met tomaat. Ik heb heerlijk gegeten, maar René bleek schapenmaag te hebben gekregen. Het werd prachtig opgediend op een mooi warmhoudschaaltje. Maar het was op zijn zachts gezegd niet lekker. De bedienster kwam nog vragen waarom er zo weinig gegeten was van dit gerecht. tsja!!
Morgen gaan we naar de gletsjers.